به نقل از «شبستان»

۱۰ وصف امام حسین(ع) در کلام امام زمان(عج)؛ از بهار یتیمان تا هم‌پیمان در نیکی‌ها

تاریخ انتشار: ۳ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۳۱۰۴۰۲

دبیرعلمی اندیشکده مهدویت با بیان اینکه امام مهدی(عج) درباره ويژگي‌ها و سيرت جد بزرگوارشان در زيارت ناحيه مقدسه بیانی عمیق دارند، گفت: نخستین کلام امام زمان(عج) پس از ظهور یاد جد غریب‌شان سیدالشهداء(ع) است.

به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، به مناسبت فرا رسیدن ماه محرم، در سلسله گفتگوهایی با حجت‌الاسلام «محمدرضا فوادیان»، کارشناس مهدوی، دبیر علمی اندیشکه مهدویت و صاحب آثاری همچون «از حسین(ع) تا مهدی(عج)» به بررسی پیوند عاشورای سیدالشهداء(ع) با ظهور امام زمان(ع) می پردازیم که در ادامه شماره پنجم آن را می خوانید:

 

حجت الاسلام فوادیان با بیان اینکه امام زمان(عج) درباره اوصاف، ويژگی ها و سيرت جد بزرگوارشان در زيارت ناحيه مقدسه بیانی عمیق دارند، اظهار کرد: در فرازی از این زیارت شریف می فرمایند: «كنت ربيع الايتام و عصمة الانام و عزّ الاسلام و معدن الاحكام و حليف الانعام سالكاً طرائق جدك و ابيك… ؛ تو بهار يتيمان و ملجأ و پناهگاه مردم و عزّت اسلام و كانون احكام و هم‌پيمان بخشش‌ها و نيكوكاری، رهرو راه جدّت و پدرت بودی.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برای اسلام و مسلمين مهربان و ياور حق و صبور و بردبار در هنگام بلا و محافظ دين و نگهبان آن بودی».

 

دبیر علمی اندیشکده مهدویت تصریح کرد: در ادامه حضرت مهدی(عج)، امام حسين(ع) را اين‌گونه توصيف فرموده است: «كنت للرسول ولداً و للقرآن سندا و للامّة عضُدا و في الطاعة مجتهدا حافظا للعهد و الميثاق ناكبا عن سبُل الفسّاق تتأوّه تأوّه المجهود طويل الركوع و السجود زاهداً في الدنيا زهدالرّاحل عنها ناظراً بعين المستوحشين منها؛ تو ای حسين!، برای رسول خدا فرزند و برای قرآن سند و برای امت، بازويی بودی. در طاعت خدا تلاشگر و نسبت به عهد و پيمان، حافظ و مراقب بودی. از راه فاسقان سر برمی تافتی. آه می كشيدی؛ آه آدمی كه به رنج و زحمت افتاده است. ركوع و سجود تو طولانی بود. زاهد و پارسای دنيا بودی؛ زهد و اعراض كسي كه از دنيا رخت بركشيده است و با ديده وحشت زده بدان نگاه می كردی».

 

این کارشناس مهدوی ادامه داد: در اين عبارت امام مهدی(عج) جد بزرگوار خود امام حسين(ع) را با ۱۰ عنوان وصف كرده است: امام حسين(ع) فرزند رسول خدا(ص) است؛ او سند و پشتوانه قرآن است؛ هر آنچه در قرآن، در قالب الفاظ است، در وجود مطهر امام حسين(ع) رؤيت و مشاهده می شود؛ توان اسلام، امامت است و امام حسين(ع) بازوی پرتوان امت و دين اسلام در همه اعصار است؛ در راه اطاعت پروردگار، سختكوش و تلاشگر بود. عبادت آن حضرت (نماز و دعا، خصوصاً دعای عرفه) مايه اعجاب است. آن بزرگوار، نگه‌دار عهد و ميثاق است و با خدا و خلق او در عهد و پيمان، استوار و ثابت و باوفا است؛ آن حضرت(ع) از راه و روش فاسقان روی گردان بود و از راه مسامحه و مداهنه وارد نمي‌شد.

 

وی تصریح کرد: آه امام حسين(ع) دردمندانه بود؛ مانند كسی كه بار سنگينی از غصه در دل دارد و درد سينه‌اش جراحتي التيام ناپذير است؛ آن حضرت(ع) ركوع‌ها و سجده‌های طولانی داشت. كه نمونه‌های آن در تاريخ ثبت و درج شده است؛ سيدالشهدا (ع) نسبت به دنيا زاهد و بی علاقه بود. و زهد با عمل اين خاندان معنا مي‌گيرد؛ نظر او به دنيا، نظر وحشت زدگان بود و آنجايی كه نظر ديگران به دنيا نظر عاشقانه بود، نظر آن حضرت(ع) به دنيا، مانند انسان وحشت‌زده بود. حضرت بقیه الله الاعظم(عج)، امام حسین(ع) را برای ما اين‌گونه معرفی می فرمايد. لذا اين بيان علاوه بر شناخت حقيقت امام حسين(ع) بدون كم و كاست و غلو به ما می فهماند كه عاشقان امامت نيز اين‌گونه بايد باشند.

 

حجت الاسلام فوادیان با بیان اینکه نخستین کلام امام زمان(عج) پس از ظهور یاد امام حسین(ع) است، ابراز کرد: شيخ علي يزدی حائری می گويد: «زماني كه قائم آل محمد(ص) ظهور كند، ما بين ركن و مقام مي‌ايستد و پنج ندا مي‌دهد: «الا يا اهل العالم انا الامام القائم؛ آگاه باشيد اي جهانيان كه منم امام قائم؛ الا يا اهل العالم انا الصمصام المنتقم؛ آگاه باشيد اي اهل عالم كه منم شمشير انتقام گيرنده؛ الا يا اهل العالم ان جدّي الحسين قتلوه عطشانا؛ بيدار باشيد اي اهل عالم كه جدّ من حسين را تشنه كام كشتند؛  الا يا اهل العالم ان جدّي الحسين طرحوه عريانا؛ بيدار باشيد اي اهل عالم كه جدّ من حسين را عريان روي خاك افكندند؛ الا يا اهل العالم ان جدي الحسين سحقوه عدوانا؛ آگاه باشيد جهانيان كه جد من حسين را از روی كينه توزي پايمال كردند».

 

این استاد حوزه علمیه خاطرنشان کرد: كلام حضرت مهدی(عج)، ياد امام حسين(ع) است كه همواره ياد او، در دل هر انسان آزاده و طالب حقی زنده است و اين مصيبت عظيم، جز با ظهور فرزندشان تسلّي نمی يابد.

 

پایان پیام/9

منبع: شبستان

کلیدواژه: الا یا اهل العالم امام زمان عج امام زمان ع امام حسین ع باشید ای مهدی عج آن حضرت حسین ع

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۳۱۰۴۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

معلمانِ نیک به خدا نزدیک ترند

دوازدهم اردیبهشت سالروز شهادت استاد شهید مطهری، به عنوان روز معلم نامیده شده است. شاید بتوان گفت در بین همه ادیان آسمانی و مکتب‌های موجود در دنیا، بیشترین سفارش و توصیه به علم‌آموزی و تکریم و تجلیل از حق معلم و استاد، در دین مبین اسلام بوده است.

بنابر آیه شریفه «و علّم آدم الأسماء کلّها» خداوند متعال نخستین معلم است و پیامبران الهی که وظیفه تعلیم آیات الهی را بر عهده دارند، همه معلمان بشریت هستند. مقام معلم آن قدر با ارزش است که پیامبر گرامی اسلام(ص) خود را معلم نامیده است: «إنّما بعثت معلّماً».

40 چهارشنبه را میهمان کلمات گهربار و حیات‌بخش حضرت علی بن موسی‌الرضا(ع) هستیم و همراه خوانندگان، شرح یک حدیث رضوی را در گفت‌وگو با اساتید حوزه و دانشگاه بررسی خواهیم کرد. شرح حدیث این هفته را در محضر استاد حوزه و دانشگاه، حجت الاسلام والمسلمین دکتر محمد باقر ربانی هستیم تا از جام معرفت کلمات رضوی، جان تشنه خویش را سیراب کنیم.

با عرض تبریک روز معّم خدمت شما استاد گرامی، صفحات رواق را منور به روایتی از حضرت رضا(ع) درباره علم آموزی و اهمیت کار معلّمی بفرمایید.

این روز بزرگ که به مناسبت شهادت استاد بزرگ حوزه و دانشگاه حضرت آیت الله شهید مطهری نامگذاری شده است، گرامی می‌دارم و مخصوصاً برای روح پاک آن دانشمند نمونه و دلسوز  پر تلاش، از درگاه خداوند طلب رحمت و رضوان دارم و به همه اساتید کشور عزیزمان ایران، این روز بزرگ را تبریک و تهنیت عرض می کنم. همان‌طور که می‌دانید اسلام، تأکید بسیاری بر ارزش ذاتی علم و تعلیم و تعلم آن دارد تا جایی که بسیاری از آیات قرآن و روایات پیامبر و اهل بیت(ع) در این باره وارد شده است. بنابر آیه شریفه «و علّم آدم الأسماء کلّها»، خداوند متعال نخستین معلم است و پیامبران الهی که وظیفه تعلیم آیات الهی را بر عهده دارند، همه معلّمان بشریت هستند. مقام معلّم آن قدر با ارزش است که پیامبر گرامی اسلام(ص) خود را معلّم نامیده است: «إنّما بعثت معلّماً»

از امام رضا(ع) که خود ملقّب به عالم آل محمد(ص) است و معلم همه بشریت نیز روایاتی در این باب نقل شده که یکی از مهمترین آنها روایتی است که به نقل از پدران خود و آنها هم به نقل از پیامبر گرامی اسلام(ص) نقل فرموده‌اند که آن حضرت فرمود: «طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِیضَةٌ عَلَی کُلِّ مُسْلِمٍ، فَاطْلُبُوا اَلْعِلْمَ مِنْ مَظَانِّهِ، وَ اِقْتَبِسُوهُ مِنْ أَهْلِهِ، فَإِنَّ تَعْلِیمَهُ لِلَّهِ حَسَنَةٌ، وَ طَلَبَهُ عِبَادَةٌ، وَ اَلْمُذَاکَرَةَ فِیهِ تَسْبِیحٌ، وَ اَلْعَمَلَ بِهِ جِهَادٌ، وَ تَعْلِیمَهُ مَنْ لاَ یَعْلَمُهُ صَدَقَةٌ، وَ بَذْلَهُ لِأَهْلِهِ قُرْبَةٌ إِلَی اللَّهِ، لِأَنَّهُ مَعَالِمُ اَلْحَلاَلِ وَ اَلْحَرَامِ، وَ مَنَارُ سَبِیلِ اَلْجَنَّةِ، وَ الْمُؤْنِسُ فِی اَلْوَحْشَةِ، وَ اَلصَّاحِبُ فِی اَلْغُرْبَةِ وَ اَلْوَحْدَةِ، وَ اَلْمُحَدِّثُ فِی اَلْخَلْوَةِ، وَ اَلدَّلِیلُ عَلَی اَلسَّرَّاءِ وَ اَلضَّرَّاءِ، وَ اَلسِّلاَحُ عَلَی اَلْأَعْدَاءِ، وَ اَلزَّیْنُ عِنْدَ اَلْأَخِلاَّءِ، یَرْفَعُ اَللَّهُ بِهِ أَقْوَاماً وَ یَجْعَلُهُمْ فِی اَلْخَیْرِ قَادَةً». در این روایت زیبا، امام رضا(ع) از قول پیامبر(ص) به ارزش ذاتی علم و لزوم تعلیم و تعلم و دلایل اهمیت علم نزد شارع مقدس اشاره می‌فرمایند. در این روایت، و به جهت مناسبتی که می‌خواهیم در این باره بحث کنیم، به شرح فقره‌ای از این روایت که درباره معلّم و ثواب تعلیم و دلایل این ثواب آمده است اشاره مختصری خواهم داشت.

امام رضا(ع) چه توصیه‌ای درباره شخصیت معلم و اینکه استاد و مربی چه خصوصیاتی باید داشته باشد دارند؟

امام رضا(ع) در جمله «فَاطْلُبُوا الْعِلْمَ فِی مَظَانِّهِ» اشاره نموده‌اند به اینکه در هر جا که مسلمان احتمال دهد علم وجود دارد، باید برای دریافت آن اقدام کند. در جمله بعدی امام اشاره به این موضوع دارند که «وَ اقْتَبِسُوهُ مِنْ أَهْلِهِ» یعنی علم را از اهل آن بگیرید» گر چه با توجه به فقره اول که گذشت، طلب علومی که معارف دینی نیستند حتی اگر نزد مشرک باشند، ضروری و واجب بوده و گمشده عاقل یا مؤمن تلقی شده اند اما علوم مربوط به دین و معارف دینی را باید از افرادی که شایستگی آن را دارند دریافت کرد و با توجه به سخن امیرالمؤمنین علی(ع) که تبعیت از اهل بیت(ع) و عدم پیشی گرفتن از ایشان را توصیه و عقب ماندن از آنها را نهی نمودند، اهل بیت(ع) کارشناسان واقعی علوم دینی بوده و مسلمانان تنها مجاز هستند علوم دین را از ایشان دریافت کنند. چنان که فرموده‌اند: «بر آنها پیشی مگیرید که گمراه می شوید و از آنان پس نمانید که تباه می‌شوید»

امیرالمؤمنین(ع) در جای دیگر فرموده‌اند: «ای کمیل! علم و معارف و اعتقادت را جز از ما نگیر تا از ما باشی». حدیث مزبور، دریافت علم از کسانی که علوم اهل بیت(ع) را نشر می‌دهند رد نمی‌کند، زیرا گرفتن علم از فقها و نشردهندگان علوم اهل بیت(ع) به نوعی گرفتن علوم از اهل بیت(ع) است.

پس معلوم شد که در علم‌آموزی غیر معارف دینی، باید انسان حتی اگر فقط در دست کفار و مشرکان این علم وجود دارد از آنها اخذ کند ولی در علوم دینی، کسب معارف فقط باید از طریق اهل بیت(ع) باشد. پس طلب علمی که واجب شده است بر همه مسلمانان؛ طریقی دارد که رکن اصلی این طریق معلم و استاد است. در ادامه این روایت، برخی امتیازها و نقاط مثبت تعلیم و تعلم بیان شده است.

از این امتیازها مخصوصاً در ثواب شغل معلمی برای خوانندگان رواق بگویید تا جامعه ما، ارزش معلّم را بیشتر بداند و از ایشان تکریم کند؟

حضرت علی بن موسی الرضا(ع) در ادامه اشاره به این مطلب دارند که یاد دادن و آموزش علم به دیگران اگر برای خدا باشد، حسنه و نیکی است «تَعلیمه لِلهِ حَسَنَة؛ یادگیری علم برای خداوند حسنه است». در فقره بعدی حضرت می‌فرمایند که مذاکره علم، تسبیح خداست: «الْمُذَاکَرَةِ فِیهِ تَسْبِیحٌ.» یعنی سر کلاس نشستن و درس معلم و استاد را گوش دادن، همتراز تسبیح خداوند متعال است. در روایات داریم که یک ساعت در طلب علم بودن بهتر از احیای یک شب و یک روز در طلب علم بودن بهتر از سی ماه روزه است. سپس حضرت به یک امتیاز دیگر معلّمان اشاره دارند و می فرمایند، آموزش علم به دیگران، صدقه است: «تَعْلِیمُهُ مِنْ لَا یَعْلَمُهُ صَدَقَهَ» از دیدگاه امام رضا(ع) آموزش علم به افرادی که نمی‌دانند، نوعی صدقه است چرا که صدقه، به کمک مالی محدود نمی‌شود، بلکه شامل هر کار خوبی می‌شود، چنان که در روایت دیگری فرموده‌اند: «کل معروف صدقة».

امتیاز مهم دیگری که حضرت به آن اشاره می‌فرمایند، این است که معلم اگر علم خود را به اهل آن یاد بدهد و آنها را تربیت کند، موجب قرب و نزدیکی او به خداوند می‌شود و می‌توان گفت معلمانِ نیک، به خدا نزدیکترند. جمله «بَذلُهُ لِأَهْلِهِ قُرْبَةٌ إِلَی اللهِ» دلالت بر این مطلب دارد.

بنا بر آنچه گفته شد، مقام معلم بسیار بالا و والا است و همان طور که مرحوم امام خمینی(ره) فرمودند: «معلمی شغل انبیاست». یعنی اگر بخواهیم کسی و شغلی را همتراز شغل انبیاء معرفی کنیم، شغل شریف «معلمی» است.

با توجه به این حدیث شریف، خطاب به جامعه و مسئولان و نیز معلمان عزیز چیست؟

گرچه فرصت و مجال بسیار کوتاه بود تا این حدیث زیبا و پر معنا را شرح دهیم، لیکن خلاصه و پیام آن را می‌توان برای معلمان عزیز این دانست که قدر این شغل مهم را بدانند و آن را با هیچ بهای مادی تعویض ننمایند و اخلاص و تقرب الهی را هدف خود در این شغل مهم قرار دهند. پیام دوم خطاب به مسئولان و جامعه است، همان گونه که احترام و تجلیل از انبیای الهی لازم است، باید جانشینان آنان در تعلیم و ارشاد دیگران به معرفت و بینش را تکریم و تعظیم کنند و به گونه‌ای شود که شغل معلمی در جامعه از احترام و ارزشی فوق‌العاده برخوردار شود.

منبع: روزنامه قدس مریم احمدی شیروان